Historia parafii

Białaczów był starożytną siedzibą Odrowążów, Białaczowskich, Mała­chowskich, Broel-Platerów. Założycielem miasta i parafii miał być w połowie XIII w. biskup krakowski Prandota z Białaczowa. Prawa miejskie niemieckie odnowił w 1456 Kazimierz Jagiellończyk. W XVII w. nastąpił upadek miasta. Dopiero Stanisław Małachowski starał się przywrócić mu rangę ośrodka miejskiego odnawiając w 1787 r. prawa miejskie, rozbudowując gospodarkę i przemysł. Białaczów utracił prawa miejskie po powstaniu styczniowym. Prepozy-tura w Białaczowie istniała prawdopodobnie w pierwszej połowie XII w., wkrótce potem prze­kształciła się ona w parafię. Właściwym założycielem parafii był w połowie XIII w. krakowski biskup Prandota z Białaczowa, który nadał jej też uposażenie. Pierwotny murowany kościół pw. św. Jana Chrzciciela wybudowany został około połowy XIII w. przez bp. Jana Prandotę, który pochodził z Białaczowa. Według dokumentów sądu gnieźnieńskiego z 1432 r. kościół był stary i „od dawna istniejący”. W początkach XVI w. w Białaczowie był kościół pw. św. Jana Chrzciciela i św. Stanisława bp. w części drewniany, a w części murowany. W latach 1694-1696 przebudowano cały kościół tzn. dobudowano znacznie większą murowaną nawę. Konsekrował kościół 20 sierpnia 1932 r. bp Włodzimierz Jasiński. Kościół jest orientowany, zbudowany na planie krzyża, w stylu barokowym, murowany.

Do parafii należą: Białaczów, Miedzna Drewniana, Ossa, Parczów, Sędów, Sobień, Wąglany, Zakrzów.